Etiket arşivi: rüzgar

Dostluk Vardı Önce

Seni tanımak ne büyük şans
Arkadaşım olmasan
yine de sever miydin beni
Sevgiyle bağlanmasak
arkadaş olamazdık da diyebilir miyiz
Peşimde koşmasan
sevgili olur muyduk hiç
Sevme ve sevilme hali yakınlıktan ötürü
Sevmesem birlikte olmazdım elbette
Sen de öyle
Dostlukla bağlandık önce birbirimize
Ne güzeldi, güneş yüzümüze doğardı
Kafa kafaya verirdik,
çözerdik tüm problemleri
Ne şendik, çocuk ruhlardık
Bir rüzgâr esti, dağıldık
Belleğime yazdım
korumalıyım
karşılaştığımız o ilk anki sevinci
çünkü o anda çizili kaldı
hayatımın en güzel resmi.

Bengi Dönüş

Hayat devam ediyor, diyorlardı
Hayat beni zora koşuyordu
Rüzgârına kapılıp gidiyordum
Her adımda yıpranıyordum
O hâlde
ne de çok kapıda soluklandım
Susadım
ezber bozan her tavır tutumuna
Biliyorsun,
bir düş kurduk seninle: birliktelik üstüne.
Dostlarla toplanırdık, hatırladın mı
Gündeme dair söyleşirdik
renklenirdi yaşantılarımız
Meselelere olan
yapıcı yaklaşımların muazzam idi
Her hâlinle süslüyordun dünyamı.
Özel olduğunu sandığım şu an
bu kadar mı hayranlık uyandırırdı
Kaldı ki, o, sonsuz dönüşte
birçok kez ulaşılan bir an sadece
Buna, yüzyıl sürse doymazdım oysa ben.

Sarıldığım

Buruk kırık adsız günlerdeyim,
sensiz ama seninle.
Seni kalbimde yaşattığım dost günler!
Duyduğumdan içimde sıcak soluğunu
eskisinden de daha sakinim.
Hiç gitmemiş gibisin.
Rüyalarıma girdiğinden beri
benliğimi saran fırtına da dindi.
Gerçekten yanımdasın değil mi?
Yine soluğum kesiliyor zaman zaman
hava değişiminden biraz.
Düzeliyor ama…
Esen rüzgârda dağılıyorsa da dünyam!
Hep yeniden bir çırpıda
kucaklamaktan vazgeçmeyeceğim,
Tanrı’nın sunduğu şu göksel armağanı.

 

Sarmaş dolaş

Öyle tatlı gülümsüyordu ki,
dökülüyordu saygıyla,
sevgi sözcükleri dilinden.
Gözlerimiz buluştu bir an…
İçimden geldi, uzandım. Öptüm.
Rüzgâr esiyor, dedi. Yaprak gibi titredi.
Sarıldım ona, ürpertisi geçti. Sıcacıktı.
Sarmaş dolaştık,
bahçedeki o erguvan gibi aynı.
Bir çift fide yeşerdikçe dolanmış birbirine
yeryüzünde ikisinden başka canlı yokmuşçasına.

Esinti

Önce düşünmeli, anlamlandırmalı;
sonra yerleştirmeli idi hayatının odağına!
Ama aşk buna geçit vermiyordu,
inanamadığı bir hızda ilerliyordu;
oysa böylesi devinimlere alışık değildi.
Öyle koştu ki peşinden hayalin… Boşuna!
Sevi rüzgârının esintisi tutukladı dilinden,
bir tek cümle kalmamıştı,
yarına dair söylenecek artık.
Onun kayıtsız durağanlığı!
Bu bir kaçış dedi içinden. Korkaklık!
Ona duyduğu kızgınlık kora dönüştü birden.
Yine de öfkeli susuşları nihayetlendiğinde
kindarlığa teslim olup sevgiye arkasını dönerek
giden duruşuna binaen
haykıracağı birkaç sözcük vardı:
aşkı küstürmeğe gelmiyordu!