Kendinle çok ilgilisin, diyordu babası. Gençlikten olmalı!

Döndü, aynaya baktı: rujunu tazeledi. Güzel görünmeli idi.
Belki beraber bir yere giderlerdi. Nasıl olsa çok geçmeden gezintiler, vakit kaybı ve hatta ekonomik yitirim gibi görünmeye başlayacaktı. Annesi buna değinir, dışarı çıkmak istemediğini, kendine ve çevresine daha faydalı olabileceği etkinliklerde yer almanın onu mutlu ettiğini söylerdi. O ve sevgilisi de gerçekliklerle yüzleştikçe geri çekileceklerdi, başka alanlara yönelerek kendilerini geliştirmeyi tercih edeceklerdi…

Not: Alice Munro’nun, Firar’da bu konuya değindiğini görüyoruz…