Önce düşünmeli, anlamlandırmalı;
sonra yerleştirmeli idi hayatının odağına!
Ama aşk buna geçit vermiyordu,
inanamadığı bir hızda ilerliyordu;
oysa böylesi devinimlere alışık değildi.
Öyle koştu ki peşinden hayalin… Boşuna!
Sevi rüzgârının esintisi tutukladı dilinden,
bir tek cümle kalmamıştı,
yarına dair söylenecek artık.
Onun kayıtsız durağanlığı!
Bu bir kaçış dedi içinden. Korkaklık!
Ona duyduğu kızgınlık kora dönüştü birden.
Yine de öfkeli susuşları nihayetlendiğinde
kindarlığa teslim olup sevgiye arkasını dönerek
giden duruşuna binaen
haykıracağı birkaç sözcük vardı:
aşkı küstürmeğe gelmiyordu!