Bir İstanbul dağarımda
eski günlerden kalma,
eski günlerden kalma,
kardeşim, annem babam ile
bir yaz gecesi sinema çıkışı.
Yüksekkaldırım’da
bir sarhoşun laf atarak
çocuklardan biri size fazla
küçüğünü bana verin deyişi;
bir an kararışı çocuk dünyamın
babamın kulağımı çınlatan gür sesi ile
hadi oradan demesi
yokuşu çıkmaya devam edişimiz
uzaklaşan savsak ayak sesleri
ruhumda kabaran
güven hissinin tırmanışı
minik usuma aile kavramına dair
bir kez daha yüklenen ümit verici doneler…
Böylelikle gitgide
birlikteliğin,
birlikteliğin,
bir evladın busesinin tatlılığının
yaşamsal değerler olduğunu
anlıyorum işte!
anlıyorum işte!