İyi birisin, kıymetinin bilinmediğini anladığında hayal kırıklığı yaşarsın.
Bu meyanda mutsuzluğuna sebep hükümlerden korunma içgüdüsü yorar bünyeni.
Onca iş güç arasında rencide edici bir zihniyetten sıyrılmaya çabalamak zor olsa bile soyutlama ile çıkılabilir içinden: at gözlüğünü takmak (sıkıntıyla)…
Güçlü bir usa vurum taktiği sayesinde rahat hareket edebilirsin: nükteye sarılarak.
Yaşamın sırrı, seni, mutsuz eden unsurlara karşın kendine saygı duyarak gelişimini sürdürdüğün, olgunlaştığın sırada gerçekleşen mucizenin iksirindedir: öğrenmek.
Doğumundan beri öğrendiklerin ne sadık arkadaşlardır kalan ömründe. Girift düzeni çözebilmeni sağlaması, güzelliği. İlkelerin kendi içindeki sakin duruşlarına çekilip kabul edilmek, ayrıcalık..birbirine gülümseyen dostlar gibi.

Gün gelip olduğu gibi kabul edebildiğinde kişi, aykırı sesleri..ulaşır umursamazlığın doruğuna. Umursamazlığa vurulunca mutluluk anı yakın.
Yaşanmışlıkları anımsatan satırlar Dalgalar’dan; “koridoru sertçe adımlamalarını duymak hoşuma gidiyor.”
Kızların topuklu ayakkabılarının çıkardığı sesleri, uykularının en tatlı yerindeki çocuklarını kucakladıkları gibi annelerine bırakıp işe doğru yola koyulmalarını bugün hatırlıyorum yeniden Virginia Woolf’un satırlarını okurken.
Evimizde sabahın ilk ışıklarıyla bizim dışımızdakilerin ayak seslerine tanıklık etmeninse beni nasıl yıprattığını; bunu bir yaşam kesiti olarak kabul edemeyişlerimi, hatta yakınışlarımı…
O günlerde hayatıma müdahale olarak nitelediğim yaşayışlar, gelecekle ilgili tasavvurlarımı şekillendiriyordu.
Aykırı sesler bir gün hiç duyulmayacaklardı. Duyulsalar da hayata karışacaklardı, olgunluğumun bir simgesiydi artık onlar. Öyle olmasa “insan olarak yaşamayı zorlaştırdığımız” dünya üzerinde barınmak imkansızdı.

Beraberlikler ne üzerine kurulu?
Her bireyin karşısındakinden beklediği bir şey var, hayatta. Bunu kabul etmek zamanımı aldı.
Yıpratıcı bekleyişler yaşanır mı..yaşanır, beklentine ulaşamadığında hayal kırıklığı… Kulağa hoş gelmese de her ilişkinin çıkara dayalı olduğu gerçeğini değiştirmek olanaklı görünmüyor.
Bu doğal unsuru kabullenmek zor geldi; ona dedim ki, “ben de iki satır dertleşmek istiyorum”. “Ne denli doğal” diye karşılık verdi; “insanlar konuşarak anlaşmazlar mı?”
Birbirine ortak beklentiler içinde yaklaşmak güzel olur yine de.
Dostluğun bir fırsat değil de sorumluluk olduğunu belirtiyor Halil Cibran. Bu cümleden yola çıkarsam, kurduğum her ilişkiyi gönüldaşlıkla karıştırmamam lazım gelir.
Her bağlantıda bir dostluk havası aramamdı belki üzüntülerin sebebi atılan ilk adımda. Farklı algı, tabii, dostane bir ilişki kurma şansını yakalamak; baht açıklığı demek hatta!

Foto.alıntıdır.