Kimse gelmiyor, diyordu. Yalnız hissediyordu. Geçen günler anlamsız geliyor tek başına, yanında biri olsa. Kimsesizlik miydi yalnızlık? Gününe gecesine sığdıramadığı kendi canından sıkılması mı?

Kendi kendine yetebiliyorsa kişi, yalnız sayılmazdı.

Boşluğu doldurabiliyor, çalışmaları ile kendini geliştirebiliyorsa ondan iyisi yoktu; ihtiyaç duymazdı birinin sözüne, eleştirisine, varlığına. Ne yapsa yetmiyordu demek ki. Kimse olmayınca çoktan ölmüş sayıyordu.

Hep o kalsın istiyordu yanında, can yoldaşım diyordu ona.

Camın önü hareketli idi, ana caddeye bakan bir sokak..insanlar, otomobiller gelip geçiyordu. Oyalanıyorum, diyordu. Devamlı çocuklarında kalabilirdi, candandı onlar. İlle de evimde olmak istiyorum, derdi oysa. Kimseyi dinlemeden çıkardı çocukların evinden otobüse atlar varırdı evine. Çocuklar gitmesini istemez, kızı, aklım sende kalıyor anne, derdi.
Herkes yalnız muhakkak hayatta, yalnız yalnızlığını paylaşmak önem kazanıyor çerçevede. Her gün dünyayı söyleşerek kucaklamak en anlamlısı, insana en yakışanı. Çünkü insan sözcükleriyle kabul görüyor ilk önce evrende.

Sabahtı, yola koyuldu. Caddeyi, dükkanları, evleri, kıraathaneyi geçti. Yirmi dakika yürüdü öyle.
Kuledibi… Siyah gri cüssesiyle dikiliveriyor karşısında Galata Kulesi. Hastane ile liseyi dolanıp okula giriyor. Okul binası yılların içinden sıyrılıp vefakar, fedakar, neşeli endamı ile kurulmuş duruyor önünde.
Arkadaşlar etrafında; Suzan, Özdenen, Hicran… Saklambaç oynuyorlar, köşe bucak.
Öğretmenini seviyor, kart yolluyor sonrasında her bayram, öğretmeni de ona. Okul çıkışında bekliyor, çantasını alıyor elinden, birlikte yürüyorlar durağa kadar.
Öğleyin annesiyle kardeşi geliyor,  yemek getiriyor annesi. Büyük terasa çıkıyorlar, onu görünce kardeşi de yiyor.
Kısa bir süreç ömür dediğin; ereklerine ulaşma gayreti ile koşuşturup durduğun. Çocukluk yıllarından çekip aldığın anılardan değindiklerin… Sarıyor benliğini coşkun izleri.
Babası çıkartıyor evden, ver elini Harbiye, Boğa Heykeli: siyah beyaz bir fotoğraf..babası ve o, sımsıkı yapışmış işaret parmağına. Kardeşi küçük, o, anneyle evde.
Kalplerde yerleşen kavrayışı sevginin.
Anneannenin evinde cumbada sedirde oturmuş poğaçacıyı bekliyorlar, sabah saat yedi. Henüz çıkmış fırından üstü çizili yağlı sade-peynirli poğaçalar; çayın, ılık ballı sütün yanında iyi gidiyor.
Babaannenin kocaman mutfağında toplanıyorlar, bayram sofrası: hala, enişte, kuzenler hepsi orada.
Geriye bakıp toparladığın anılar başını döndürüyorsa, duyarak yaşadığının göstergesi bu. Hazır ol.

Öyle bir an geliyor ki, kendimden sıkıldığım an! O an, insanın kendisiyle barışık olması ne demek idrak edemiyorum.

Oysa, her fırsatta “kendimle barışık biriyim” der durur. Nasıl olur?

Kabuğuma çekildiğimde, yalnız başıma bazı işler kotarmaya çalıştığımda, kurallarım, fazla çattığından benliğime, kızarım üstbene. Bocalarım, nefesim kesilir. Gerginliği gidermek için bir süre çabalarım.
Mücadele bitince yine barışırım ben kendimle, yeter ki, umutsuzlukla çevrelenmesin dünyam. Özgüvenim eksilmesin.
Barış, sihirli bir sözcük. Kim çatısı altında uyumak istemez. Hakim olduğu ortamlar şenlenir. Eksikliğinde geri kazanımı için savaşa bile gidilir. Küsenleri uzlaştırmak için arabulucular girer devreye, öylesine gereksinilir varlığı…
Bir dönem kişiliğinin kabülü için çıktığı yolu, kendisiyle barışık olarak alması, başarıyla donanmış ilişkiler yumağına sarılması insanoğlunun.

Unutulmak değil asıl yakan içini… Sevdiğin işle artık uğraşamayacak oluşun yarattığı boşluk yüreğini burkan. Hayat rengarenk. Bulur kişi, hoşça vakit geçireceği bir başka meşguliyet mutlaka. Yeter ki barış hakim olsun ülkede ve dünyada.
Bazı örgütlerin terör estirdiği, dünyaya korku saldığı günler…
Severek yaptığın şeyler zevk vermez olur birden.
Duyulan sıkıntı, bir başlangıç değildir, umarım. Aşkından ayrılmak zorunda kaldığında çattığın; yoksullukla baş etmeye çalıştığında karşılaştığın; ölümü çok yakınında yaşayıp kabullendiğinde duyumsadığın; amansız bir sayrılıkla helak olduğundaki çaresizliğin eşiği gibi umutsuzluk yüklü bir dönem yaşamayız, diliyorum.
Her an emareleri ile iç içe bulunsam da daha önce hiç harbetmedim. Kıtlık, sefalet, acı, can kaybı, yıkık dökük binalar… Kişilerin, birbirine davranışlarına bakıp insanlığa değer verilmiyor diyerek üzüldüğümüz bir zaman dilimi yaşadığımız. Daha da ileri gidilip insanları hunharca katletmek için cani olmak gerek!
Savunmasız halklara zulmeden toplulukların hala terör örgütü olup olmadığının tartışılabildiği; bunlar yaşanırken kendilerine destek vermediğimiz öne sürülerek ülkemizi yakıp yıkan-cana kıyan terör örgütlerinin haklılığına dem vurulduğu bir ortam bu!
Çocuklarımızın yarınlarının güvenliği için sağduyuya gereksinim var, unutmamalı.
Elimizden gelen yapabileceğimiz bir şey olmalı.