Biri dışa dönük
diğeri kapalı
biri de havalı

Foto.alıntıdır.

Nasıl da donanıyoruz günden güne
Sevgi yüklü birliktelikler paylaştığımız
dünden bugüne.
Zaman içinde olgunlaştıkça,
rengarenk yaşantılar serildikçe önümüzde
tutunuşumuz ona, daha bir güçleniyor.
Pek demem ya,
‘’hayatı seviyorum’’
cümleciği de çıkar belki bu gidişattan.

Varsın dağınık olsun
taze karanfil kokulu odam,
kağıt ve kalemlerle karışmış masam,
lavanta çiçeği sinmiş çantam.
Bugünlerde varsa yoksa aradığım
usun işleyişinde düzenlilik.
Yarın nasıl olsa unutacağım
düzenleme maksadıyla
topladığım dağınıklığı bile.

Foto.alıntıdır.

bir..temmuz
su titriyordu
o kapılıp, gidiyordu
gitgide uzaklaşıyordu
bu kadar mı, mutluluk dediğin
bir an onlara baktı:
ne şen ikisi de..diye geçirdi
el salladılar ona
sırtını verdi suya, dinlendi
neyse ki kısa sürede toparlandı
başladı yeniden yol almaya
orsa boca
kıyıya doğru
neşesi yerine geldi
hayat ne kısa imiş
kederi sevinci aynı anda
yaşatacak kadar uzun imiş.

Yüzyıllık etkileşmelerden ötürü
yeniyetmelik çağım
özgürleşme hayalleri ile donatılmış
hareketleri kısıtlamamaya ilişkin
duyumlarla zenginleşen
“derdim”, tabulara tutuklu kalmamak;
çevrili Yeşilçam’dan derlenmiş karelerle
“Susuz Yaz”, “Deprem” verilerden
saran tazelenmiş “roman” çılgınlığı
örneği “Love Story”
Sabırla bekliyorum
gerçekten içten vurulacağım anı
sanki “özümden” kurtulacağım o an
yeni bi kapı açılacak,
o kapıdan içeri bakacağım
çiçekler açacak
boğulacağım
savrulacağım halbuki coştuğum an
Hep bi hayal kırıklığı
ardından pişmanlık, serzeniş, yüzleşmeler
“çarpışma” sonra kaderinle
Gözünün önünden gitmez silueti yârin
“en zoru da bu” dediğinde
bi bakmışsın
en az acıtanın o olduğunu
hissettiren anılar dizili dimağınla baş başa..
orsa boca
sonunda bi abide oluşun
yalnızlığınla
hayatının gölgesinde.

tanın yanık kızıllığında
dibe vuran ümitleri
karşılıyordum üzüntüyle..
bedbaht eden sesleri duyuyordum
ezber bozuyordu çığlıklar..
inandığım değerlere darbe vurarak gelişip
muhabbetle güne karışıyordu sonra..
örtbas ediliyordu çirkinlikler
yeni umutlar yeşeriyordu sözüm ona.

Bir ömür yetmez sınavı sonlandırmaya..
doludizgin ilerlerken sarılıp boynuna
donanıp yeniden katıldığım hayata
küsecek miydim böyle
Yılgınlıkla uyanmasa idim
ümit dolu sabahlara?
Öğrenmeliyim kaldığım yerden
sürdürmem gerektiğini;
soruları yanıtlamanın
vazifem olduğunun farkına vararak,
gülerek ağlayarak,
ille çizgiyi takip ederek.

İçinde yaşayıp savaş vermek;
ulaşmak için gitmek istediğin yere…
Vardığında ise,
başka bir şehirden
gelmiş gibi olmak iş yerine.
Onun için
bir mana ifade etmiyor:
şehirlerarası yolculuk yapanların
“yol yorgunuyum, dinleneyim biraz” demesi.

Gece gözlü kız,
Sana bi sözüm var:
net’e girmiyorsun ama
nasıl “sanal” yaşanır
iyi biliyorsun…

Foto.alıntıdır.