İyi bayramlar!
Anneannemin çocukluğumuzda çok pişirdiği kurabiye: o hazırlar, siniye yerleştirir; biz de kardeşimle karşıdaki galeta fırınına götürürdük. Fırıncı bize numaralı bir fiş verir, bir saat sonra gelip almamızı söylerdi. Fişimizle gider kurabiyeleri alırdık, fırından… Çaya batırarak yerdik, oyunun arasında çok lezzetli gelirdi.
Ben ise, evdeki fırın tepsisine göre oluşturdum malzeme miktarını. Şöyle ki; iki yumurta, yarım su bardağı süt, zeytinyağı, bir su bardağı toz şeker, bir tatlı kaşığı karbonat -üç yemek kaşığı suyun içinde çözündürerek-, bir yemek kaşığı mahlep ve aldığı kadar un karıştırılıp hamurdan mandalina büyüklüğünde parçalar kopartılarak şekil verilir. 180 derecelik önceden ısıtılmış fırında 20 dakika pişirilir.
Soğuduktan sonra herbirini sarıp derin dondurucuya kaldırıyorum. Yemeden önce sıcak fırında 10 dakika kadar ısıtarak servise sunuyorum.
Afiyet olsun.
Etiket arşivi: oyun
Serbest Kürsü
“Serbest Kürsü” olmalı, diyordu, yıllar önce babası.
…
Herkes fikrini dile getirebilmeli. Saygı, sevgiyle, dostlukla…
Aykırılıklar ise bizi birbirimize düşürmemeli. Kaldı ki, ufak bir sürtüşmede; mesela bir alışverişte sıraya girmemiz gerektiğinde anında ortalık karışıyor ve yumruklar konuşabiliyor. Yazık! İşimizi halletmek için özveride bulunmaya erinen, hatta bunu kendine yediremeyen kişilikleriz maalesef…
Toplu halde yaşam hayatımızı zorlaştırıyor; birbirimize tahammülümüz yok! Markette, caddede, sokakta hep bir memnuniyetsizlik; karşıdan geleni görmezden gelme, sanki dünyada tek başına! Yaşamaktan mı bıktık?
Bezginliklerimizi, umursamazlıklarımızı iklim değişikliklerine mi bağlayacağız? Ondandır ya yoksa dünyayı burnunun ucunu göremeyecek kadar gururlu adımlarla arşınlamak hangi akla hizmet?
Düşüncelerimizi karşımızdakine aktarırken de sağduyulu davranıp çatışmaya, çekişmeye mahal vermeden demokratik bir devinim içinde dalgalanmalı konuşmalarımız…
Şimdi iletişim araçları yoluyla sosyal ilişkiler kurabilmek eski günlere göre daha kolay gibi görünse de; sıcaklık eksik sanki. Oysa samimi, ılımlı bir bakış açısına sahip olabilmek, artı değer…
Sözcüklerimizi seçerken karşıt görüştekini kırmamaya özellikle önem vermeli. Acımasızlık bu çağın sembolü mü ne? Bilgisayar oyunlarından mı öğrendik bu denli şeytani planlar yapmayı? Kendi dışımızdakilerin yaşama hakkı olmadığına meyletmek de nereden çıktı? Hâlbuki “birlikte yaşamak” ne asil duygular barındırır içinde.
Kızgın gözlerle bakmak yerine karşındakinin yüzüne tebessüm edebilmek… Yenilikleri savunan birine olumsuz manalar içeren sözlerle yaklaşmak yerine hoşgörü ile kucak açmak… Yalnız kendisinin doğru olduğuna inanarak çevresine de bunu empoze etmek için didinmektense, özgürce fikirlerin zarif dansını izlemekten mutluluk duymak ne medeni bir haz!
