Günlerce yürüdüm
dalgaların sesini duya duya
Tüm hayal bulutları başımın üstünde
harelendi
Bir an kendi kendimi sorguladım
Niye yaşıyorum diye
O an büyük bir acı duydum
Öyle ya
borçlu idim
sevdiğine doyamadan
dünyaya veda edenlere.
Ölümün derinliklerinde nefesim
Anladım ki,
kader, ecel demek
hafifletmiyor üzüntüyü
Sadece bir teselli bu belki…
Etiket arşivi: üzüntü
Hoşgeldin 2
Çıkageldin dünyama
sormadım hiç “niye” diye
aldım içeri
Öncesinde hayallerimde idin çünkü
Nasıl muhtaçtım elini tutmaya
Öylesi bir ışık vardı ki gözünde
Ruhum yıkanıyordu içinde
İşte böyle ne olduğumu anlayamadan
Yağmur olup yağdın hayatıma
Karşı koyamadım
Elele verip bir yuva kurduk
Evet ailemsin
Geleceğe yönelik binbir gaye
yeşertiyor beynimde varlığın
Neşemin sebebisin
üzüntümde yanımdasın
Beşiktaş’ta oturduğumuz
o çay bahçesinde
söz vermiştin o gün bana
“ömrümün sonuna dek varım”
Vazgeçemediğim nefesimsin
Hatırla, “seninle bir sonsuzluk”
demiştim ben de.
Aşkın Hatırına
Baharın geldiğini varsayacağım,
şehre vardığın zaman
Bana doğru yürümeyeceksin belki ama
bileceğim onca yolu aşkın hatırına katettiğini
İtiyor aşk hiç geçmeyi ummadığım sokaklara
Sarsılıyorum
Koşuyorum peşinden gecelerce
Zenginliğine inanamadığım hisler
hareler oluşturmuş yıldızların etrafında
Benzerini koymuştum oysa hep yerine,
korkum dinmemişti daha,
sonra sevgiye dönüştü ürkek, sessiz çığlıklarla
üzüntünün ortasında
yolculuğu güzelleştiren etkisi ile
Üzerimden atmaya çalıştığım bunca yükün
daima var olacağının farkındayım artık bu buutta.